VOND U HET OOK ZO JAMMER DAT DAT SCHOT ZIJN DOEL MISTE?

Wat vindt u van de aanslag op Trump? Met die vraag stuurde Dagblad van het Noorden maandag een verslaggever naar de bezoekers van de tentoonstelling America and Trump in het Forum-gebouw te Groningen. De reacties waren dubbelhartig.

‘Echt waar? Is hij dood?’ vroeg een bezoekster die het nieuws nog niet had gehoord. Volgens de verslaggever kon ze haar teleurstelling nauwelijks verbergen toen ze hoorde dat de man nog leeft, maar ze gaf dat niet toe. Ze was niet de enige. Zo zei een mevrouw: ‘Aan de ene kant is het gelukkig dat het goed is afgelopen. Maar aan de andere kant vind ik dat hij geen president moet worden’.
‘Daarmee wil ik niet zeggen dat hij dood moet’, voegde ze er gehaast aan toe. Nee, stel je voor.

Voorsorteren
In het nieuws trok een internationale stoet politici voorbij die Trump hun leedwezen over ‘de verschrikkelijke aanslag’ en hun blijdschap met zijn overleven betuigden. Onder hen Frans Timmermans, die bijna alles verfoeit waar Trump voor staat. Hij dacht: straks is Trump president en ik premier. Voorsorteren heet dat. Timmermans weet hoe rancuneus Trump kan zijn en moet straks misschien zaken met hem doen. Dan kun je er maar beter goed op staan. Ook onze nieuwe premier was er als de kippen bij.

Poetin
Het is not done mensen dood te wensen. Doe je dat toch, dan moet je meteen terugkrabbelen. Ik geloof dat miljoenen mensen in een eerste impuls hebben gedacht: had die gek maar raak geschoten. En meteen daarna: Dat mag ik niet denken.
Ik ben er ook zo eentje. Mijn vrouw hoorde het me zeggen en keek me bestraffend aan. ’Je weet toch dat geweld nooit iets oplost?’

Ja, dat zal. Maar mijn dunne laagje beschaving smelt als bij toverslag weg als het om sommige mensen gaat. Assad bijvoorbeeld. Of Poetin. Vooral hij mag van mij dood, liever gisteren dan vandaag. Vraagje: Zou ik Poetin doodschieten als ik de gelegenheid kreeg? Ik neig naar ja, mits. Die mits is van zeer praktische aard: mits ik van te voren de garantie had dat ik er mee zou wegkomen. Ik zit dus anders in elkaar dat de jeugdige scherpschutter Thomas Matthew Crooks. Ik hecht wèl aan mijn leven en de held in mij houdt zijn voeten warm in sokken. Maar het gaat om het principe.

Onmacht
Eigenlijk is het pure onmacht van al die teleurgestelde mensen. Ze willen Trump helemaal niet dood hebben., ze willen gewoon dat de man niet bestond. Nooit had bestaan.

Of vrijwillig van het toneel verdween. Hoera!
Maar zelfs die droom zou als hij uitkwam wel eens in een nachtmerrie kunnen ontaarden. Want wie neemt Trumps stokje over? Hij had nog niet gezegd dat hij zich ging matigen of hij benoemde een vicepresident die nog rabiater is dan hij.
Je weet domweg niet wat je moet hopen. Het is hopeloos. Zelfs bij Poetin gaat dat op. Wie staan achter hem in de coulissen met geslepen messen hun kans af te wachten? Het kan altijd erger. Fantasieën over iemands dood zijn heilloze hersenspinsels.

Voltreffer
Toch blijft het me moeite kosten om, zoals die mevrouw in Forum, te beweren dat het ‘gelukkig goed is afgelopen’. Er is niks gelukkig en al helemaal niks afgelopen. Het varken Trump leek op een oor na gevild, maar nu begint het pas. Luister maar naar het gejoel van zijn aanhang. Voor hen is het schot van dat dak een geschenk uit de hemel. Een voltreffer.

Vreemde snuiter
Op de partijconventie beweerde Trump dat God hem van de dood had gered. God liet hem net op tijd zijn hoofd bewegen. Zo raakte de kogel alleen Trumps oor. Toch een vreemde snuiter, die God: had Hij die scherpschutter niet beter thuis kunnen laten? Dan had die brandweerman die dodelijk werd getroffen door een van Crooks kogels ook nog geleefd.