In deze coronatijd hebben veel bedrijven het moeilijk. Ook in de koffiebranche wordt een flinke omzetdaling voorzien. De belangrijkste oorzaak daarvan ligt niet in het afnemende cafébezoek, maar in het noodgedwongen thuiswerken. De koffielobby loopt de deuren op het Binnenhof inmiddels plat.
We wisten al dat jongeren keihard worden getroffen door corona, doordat zij in een levensfase verkeren waarin sociale isolatie zowat gelijk staat aan sterven. Ouderen worden ook hard getroffen, maar toch minder hard, want al behoren zij tot de risicogroep waarin het allerkleinste contactje fataal kan zijn, ze gingen toch al gauw dood.
We moeten ons door al dit leed het zicht niet laten benemen op het noodlot dat al die werknemers treft die tegenwoordig noodgedwongen moeten thuiswerken. Zij moeten nu opdraaien voor de kosten van al die koffie die ze vroeger gratis bij hun baas opdronken en het pleepapier waarmee ze voor niks op kantoor hun kont afveegden.
(doorlezen onder de foto)
Kolossale kostenpost
Als pensionado kan ik me in alle leed verplaatsen. Ik ben oud, maar jong geweest. En werknemer. Goed herinner ik me nog hoe ik iedere ochtend na het betreden van het kantoor rechtstreeks de koffie-automaat enterde. Pas na een eerste geurige, dampende bruine jongen kon ik er tegenaan. Na een kwartiertje was het tijd voor een tweede. Dan volgde een korte vergadering, tijdens welke ik een derde consumeerde. Etc. etc. En de baas maar betalen; het moet een kolossale kostenpost zijn geweest, want iedereen deed als ik. Daar is hij nu mooi van af.
In de papieren
Uiteraard bracht die koffie de peristaltiek op gang, dus was het al gauw een dringen geblazen in de toiletruimtes, alwaar de uitdrukking bruine jongen een nieuwe inhoud kreeg. Ook geurig en dampend, maar dan anders. Uiteraard wel weer op kosten van de baas, want behalve voor de wc-rollen moest hij opdraaien voor water en zeep. Het spetterde je om de oren want iedere collega wilde demonstreren hoe hoog hij de hygiëne in het vaandel droeg. Verder draaide de baas ook nog op voor een goed verwarmde ruimte, want met een kouwe kont is personeel niet vooruit te branden.
Stofzuigen
Pas toen ik gepensioneerd raakte realiseerde ik mij welke voorrechten ik als werknemer had genoten. Daar zat ik dan achter mijn krantje in mijn op eigen kosten verwarmde huis achter mijn zelf betaalde kopje koffie, terwijl ik tussen de bedrijven door mijn eigen pleepapier afrolde. Ook moest ik vaker stofzuigen omdat thuis zitten weinig stof doet opwaaien, maar des te meer doet neerslaan. En de elektriciteitsmeter maar draaien.
Rantsoen
Ja, voor niks gaat de zon op. Ik maakte me derhalve ernstig zorgen over de toereikendheid van mijn pensioen en zette mezelf op rantsoen. Niet meer acht koppen koffie op een ochtend, maar twee. Omdat ik mezelf zelden op iets origineels heb kunnen betrappen maak ik me sterk dat veel pensionado’s eenzelfde gedragslijn volgden. En dat gebeurt nu vast en zeker ook bij al die gedwongen thuiswerkers. Ik voorspel dat de koffieconsumptie een enorme duikeling maakt.
Inschikkelijk
Dat wordt niet anders als die thuiswerkers straks worden gecompenseerd voor hun gederfde emolumenten. Die vergoeding zit er aan te komen. De vakbeweging maakt zich al hard en de bazen tonen zich inschikkelijk, mits de regering betaalt vanzelfsprekend. Dat heeft te maken met de vigerende fiscale regelingen betreffende arbeidskostenvergoedingenaftrek. Die moeten eerst voor de werkgevers worden verruimd. Bent u er nog?
Koffiebrandbrief
Inmiddels zijn de koffieïmporteurs een lobby begonnen in Den Haag en is er bij Rutte een brandbrief op de mat gevallen van de ambassadeurs van de koffie-exporterende landen, de zogenaamd koffiebrandbrief. Maar het zal ze niet helpen. Elke consumptie immers die de werknemers straks uit hun vaste vergoeding gaan nuttigen maakt ze toch weer tot dief van de eigen portemonnee. Daar blijven ze op bezuinigen, leer mij de Nederlandse werknemer kennen.
Koffie op de fiets
“Geef de thuiswerkers wekelijks drie pakken koffie mee naar huis in plaats van een financiële vergoeding”. Deze suggestie is afkomstig van prof. Sylvio Zwarts, bijzonder hoogleraar werkvloergerelateerd consumentisme aan de VU in Amsterdam. “Het personeel komt om de zoveel tijd toch nog op het bedrijf, dat kan dus geregeld worden. Op die manier blijft de koffieconsumptie in stand. Bijkomend voordeel is dat dan niet aan de arbeidskostenvergoedingenaftrek gesleuteld hoeft te worden.” Dat laatste argument is voor hem reden tevens wc-papier mee te geven.
Prof. Anna Isolinda van Kreeuwerd, bijzonder hoogleraar communicatiestrategieën inzake vervoersmodaliteiten aan de TU Twente, vindt Zwarts’ idee sympathiek maar onwerkbaar. “Als iedereen met de auto naar zijn werk kwam zou het kunnen, maar wie gaat nou met pakken koffie en wc-papier in het openbaar vervoer of op de fiets zitten? Met alle respect voor mijn collega, ik vrees dat de koffiesector hier niet mee geholpen is.” Als alternatief ziet zij een verlaagd btw-tarief op koffie.
1 reactie
Dat mag niet, jongens en meisjes
Toen ik nog werkte deed ik dat in Leek, negen kilometer of een half uur met de fiets. Beginnen om kwart over acht betekende half acht de deur uit om een (Wester-)kwartier te hebben voor een paar koppen koffie. Niet die uit de automaat, maar de met de hand gezette van Cor. En als het even kon ging het derde kopje mee naar de klas.
Dat ging jaren goed, tot de leidster op een bepaald moment besliste dat er geen koffie meer mee mocht. De adjuncten moesten er op toezien. We slopen langs de Gazastrook, zoals Gerrit de B. de hokjes van de boven ons gestelden noemde en we hoopten op de mildheid van tante Bienke en de anderen.
Verder was het een hele fijne school. echt.