MET ANALOOG FIETSEN REDDEN WE DE WERELD OOK AL NIET

Tijdens een etentje bij vrienden begon de vrouw des huizes plotseling te fulmineren tegen het elektrische fietsen. De accufiets is een gesel voor mens en milieu, begreep ik. Maar een dag later wist ik beter.

Ik kende al een tachtigjarige Amsterdamse die niet meer in haar stad durft te fietsen vanwege al het e-bikegeweld dat haar van de sokken rijdt, maar deze veel jongere vriendin kampt in het provinciestadje Groningen met hetzelfde probleem als zij op eigen kracht naar haar werk fietst. Iedereen heeft de mond vol over het CO2-probleem, en toch maar elke dag de accu laden om andere mensen de stuipen op het lijf te jagen.

Bedremmeld
Ze had het trouwens over analoog fietsen. Daar keek ik van op. Analoog ken ik in de betekenis van ‘overeenkomstig’, en in mijn tweede levenshelft ook als contrapunt van digitaal. Blijk ik plotseling een analoge fietser omdat ik (nog?) geen stekkerfiets heb. Daarin verschil ik van mijn vrouw, die wel elektrisch fietst. Fietst zij nu digitaal? Daar wil ik afwezen. Het gaat erom dat we nu nu samen tot wederzijds genoegen tochtjes kunnen maken. Zonder e-bike gaat ze me te te langzaam en houdt zij het minder lang vol. Toen ik dit vertelde oogstte dat geen applaus. Dan fiets je toch gewoon langzamer? En kortere stukjes? Ik kon er niets tegenin brengen en zweeg bedremmeld.

Koe
Ik herinner me dat ik al eerder schreef over het elektrische fietsen. Ik heb het even nagezocht, het verscheen 10 september 2021. U kunt het vinden door hiernaast de maand september van dat jaar aan te klikken. Het gaat over hoe de bejaarde medemens met ware doodsverachting zijn geëlektrificeerde stalen ros de sporen geeft. In 2020 sneuvelden 239 bejaarden op onze fietspaden. Zo verongelukte er een bejaarde die uit de bocht vloog en in een weiland terecht kwam onder een koe die net ging liggen. Ik weet niet hoeveel doden er tegenwoordig vallen; wel valt me op dat bejaarde fietsers steeds vaker een helm dragen. Misschien dat dat helpt, al zal dat onder zo’n koe nog niet meevallen. Maar dat voorbeeld had ik dan ook zelf verzonnen.

Volkrant 21 maart 2025

Buttplug
Onze fulminerende vriendin had het niet over bejaarden, maar over kinderen en pubers. Dat die te lui zijn om op eigen kracht te fietsen en daarvoor door hun ouders worden beloond met een e-bike beschouwt zij als een schande zonder weerga. Helemaal mee eens, we zijn totaal ontspoord. Als we onze kinderen elektrisch konden laten lopen deden we dat ook. Met behulp van een buttplug. ‘Pappamamma, ik wil ook een e-plug, de hele klas heeft er een. Naomi en Jonas ook.’ ‘Natuurlijk lieverd, jij krijgt ook eentje.’

Marginaal
Zo kweken we dus de obesitas van de toekomst. Gewoon fietsen, wat was daar eigenlijk mis mee? Nou, niks natuurlijk. Maar met accufietsen ook niet, beweerde, hoe toevallig, de volgende dag de Volkskrant in een verhaal onder de kop E-bikeschaamte? Hoeft niet. Zeer in het kort komt het er volgens die krant op neer dat de hoeveelheid stroom die de E-bike opslurpt marginaal is. Al helemaal als je een e-bike-kilometer vergelijkt met een elektrische-autokilometer. Helaas wijzen de cijfers nog niet uit dat de stekkerfiets de auto verdringt. Toch ken ik een pianoleraar die al zijn leerlingen in een wijde omtrek van tientallen kilometers stuk voor stuk e-bikend bezoekt. Dat deed hij vroeger in de auto. Kijk, daar zit muziek in.

Fatbiker

Thuis blijven
Over obesitas heeft de Volkskrant het niet. Wel over veel eten: mensen die gewoon fietsen, analoog bedoel ik, verbranden meer calorieën dan e-bikers. Daardoor scheppen ze nog eens extra op. Meer voedsel doet ook een aanslag op het milieu en de broeikas. ‘Wie louter om energiebesparing geeft, kan misschien maar het beste thuis blijven’, zo besluit het artikel. Daar breng ik tegenin dat de kachel dan weer hoger moet. Of de airco, want dat is ook zo’n stroomslurper die onze levensstijl binnen sijpelt. Daarom trek ik de conclusie: hoe je ‘t wendt of keert, we produceren teveel CO2. De mensheid is niet te redden, we zijn domweg met teveel.

–Vetste volk–

Vetste volk
Misschien ben ik te pessimistisch en komt alles toch nog goed. Bijvoorbeeld als de halve wereld straks onder het gewicht van obesitas bezwijkt. De goede oude proletariër is vervangen door de obesitariër. ‘OBESITARIËRS ALLER LANDEN, VERENIGT U!’ Mijn hoop is allereerst gesteld op de Amerikanen, het vetste volk ter wereld. Mocht dit niks worden, dan is een nieuwe wereldoorlog een optie. De wereldleiders lopen zich al warm. Daarna kunnen de overblijvers alles van nul af weer opbouwen.