EEN BLIJ STUKJE OMDAT MIJN GLAS VOORTAAN ALTIJD HALF VOL IS

Dit wordt een blij stukje. Dat zit zo. Toen ik na mijn pensionering op pianoles ging vielen de resultaten me al gauw tegen; ik leek minder op Martha Argerich dan ik gehoopt had. Toen ik me daarover bitter beklaagde zei mijn pianoleraar: “Zeur niet, kijk naar wat je wel kunt in plaats van niet. Bij jou is het glas altijd half leeg in plaats van half vol.” Ik moest hem gelijk geven. Boer er ligt een kip in ‘t water kwam er immers al heel aardig uit. Je kunt altijd wel meer willen. Sindsdien zijn bij mij de glazen steeds half vol en ga ik jubelend door het leven.

Laat ik dit adstrueren aan de hand van zeven schrijnende problematieken. Om te beginnen de geniepige muggen die mij met hun gezoem en gesteek de afgelopen nachten uit de slaap hielden. Vroeger zou ik uit mijn vel springen, maar tegenwoordig lig ik blij wakker omdat er überhaupt nog insecten zijn. Maar dan ben je toch zeker bedroefd over de onrustbarende achteruitgang van de insectenstand, zult u opmerken. Zeker, zeker, maar ik zie vooral de zonnige kant. Nooit meer hoef ik grill, nummerplaat en voorruit van mijn auto te ontdoen van insectenlijken. Dat dievenwerkje behoort voorgoed tot het verleden, opnieuw is het glas half vol.

….blij dat ze er nog zijn…

Dat nachtelijke zoem- en steekwerk eind oktober, begin november, heeft ongetwijfeld te maken met de hoge temperaturen voor de tijd van het jaar, die hun oorzaak vinden in de opwarming der aarde. Vroeger stemde die opwarming mij somber, maar nu niet meer. Ik ben juist blij, omdat ik in Nederland woon waar we er veel minder last van hebben dan de stakkers in allerlei andere werelddelen. Als de zeespiegel hier een metertje of vier stijgt kunnen onze knappe waterstaatkundige ingenieurs onze voeten nog altijd droog houden. Maar, zult u tegenwerpen, ben je dan niet begaan met die arme stakkers op hun eilandjes die in de zee wegzinken of wier schamele onderkomens vijf keer per jaar door een orkaan worden weggevaagd? Ja hoor, maar ik ben vooral blij dat dat ons hier niet treft. U niet dan?

Zwartkijkers opperen dat die stumpers straks massaal hun toevlucht tot Nederland nemen en dat het hier dan onleefbaar wordt. Of dat we zelfs oorlog krijgen om ze ons van het lijf te houden. Dan is mijn reactie: als gevorderde zeventig-plusser ben ik blij dat ik dat allemaal niet meer hoef mee te maken. En vooral dankbaar dat ik mijn hele leven in vrede en voorspoed heb mogen leven. Nooit vlogen kogels mij om de oren, nimmer kromp de maag mij samen van de honger. Maar onze kinderen en kleinkinderen dan, roept u wellicht verontwaardigd, maak je je daar geen zorgen over? Nee hoor, helemaal niet, zij kunnen ook blij zijn, want zij hebben nog een heel leven voor de boeg terwijl ik al bijna dood ben. En na dit antwoord hef ik mijn halfvolle glas en drink op hun toekomst. Kan makkelijk, ’t glas blijft toch halfvol.

De oorlog in Oekraïne dan, kun je die verdragen? Dat is toch verschrikkelijk?
Ja, dat is niet best, maar kijk eens hoe dapper die Oekraïners vechten. Dit klassieke heldendom is een lust voor het gemoed. Wees blij dat er mensen zijn die wèl tegen de Rus durven vechten. Wij Nederlanders zouden ons na vijf dagen overgeven, net als destijds met de Duitsers. Eén bombardement op Rotterdam en de regering zat al in Londen. Nee, dan Zelenski. Het regent bommen op de Oekraïense steden, maar hij en zijn volk staan pal. Onze volksaard is geschikt om geld te verdienen, niet om oorlog te voeren. En al helemaal niet om geld uit te geven aan wapentuig. Wij schijten hier al in de broek bij het vooruitzicht dat we misschien geen gas hebben om onze huizen warm te stoken. Wees daarom net als ik blij dat anderen de kastanjes uit het vuur halen.

Maar word je dan niet helemaal beroerd van Poetins gedreig met kernwapens? Voor je ‘t weet ontploft er zo’n ding, dat is toch een afschuwelijk vooruitzicht?
Zeker, maar het is nog niet zover. Nog geen twee jaar voor mijn geboorte zijn twee van die bommen, die toen nog maar net waren uitgevonden, in een oorlog gebruikt. Daarna nooit meer, omdat een atoomoorlog alleen maar verliezers kent. Voor de radio heb ik wel eens gehoord dat resultaten uit het verleden geen garanties bieden voor de toekomst, maar voor mij blijft dit een opsteker. Als het glas dan niet half vol is weet ik het ook niet meer.

…opsteker…

Voor zwartkijkers is er nog zo’n vuiltje aan de horizon: de vastgelopen democratie in Amerika. Volgende week zullen de mid terms vermoedelijk de doodsteek betekenen voor de bestuurbaarheid van dat land. Het is met de VS als met de lijfspreuk van hun corps mariniers: Geen betere vriend, geen ergere vijand. Het is een land van uitersten, de glazen zijn er helemaal vol of helemaal leeg. Halfvolle glazen kennen ze niet, maat houden is niet hun ding en daarom bevechten ze elkaar op leven en dood. Wat zouden de Amerikanen ervan opknappen al ze allemaal op pianoles gingen. Zo’n gedachte vrolijkt mij echt op.

…allemaal op pianoles…

Tot slot de grootste ramp van alles: de WK in Qatar. Het tart de verbeelding dat dit evenement, dat om de vier jaar miljoenen mensen, waaronder mijzelf, in vervoering brengt, verpest wordt door ergerlijke laster richting genereuze emirs als Tamim bin Hamad Al Thani, die kosten nog moeite sparen om ons te verwennen met een fijn toernooi. En dan komen critici aankakken met 6500 doden in tien jaar tijd bij de bouw van de stadions.
Hallo? Hebt u even? Die berekening is je reinste nattevingerwerk. Maar stel dat het waar is, wat dan nog? Dat zijn evenveel doden als op de Nederlandse wegen in diezelfde tien jaar. Daarvoor heeft emir Tamim bin Hamad Al Thani ons nooit berispt, terwijl die doden stuk voor stuk een gevolg zijn van onze nietsontziende haast, heb- en vroemvroemzucht. Ook heeft de heer Tamim bin Hamad Al Thani ons nooit aangesproken op de mensonterende behandeling en huisvesting van de gastarbeiders, die ons werk doen omdat wij er te mooi voor zijn. Nee, dat voetbalfestijn hoeft vanwege ons dolgedraaide morele kompas niet aan ons voorbij te gaan. Ik heb er reuze zin in, vooral omdat het wereldkampioenschap ons nauwelijks kan ontgaan. Ik verkneukel me nu al bij het vooruitzicht van de finale. Wedden dat u ook kijkt?

Oranje wint de wereldcup

En zo kan ik nog tijden doorgaan met mijn blijde boodschappen. Wat een levensvreugd! En dat allemaal dankzij de pianoleraar. Inmiddels vertolk ik ook al heel verdienstelijk Op je boze bolletje, blij blij blij.

6 reacties

Naar het reactie formulier

  1. Wat mooi, Je glas altijd half vol te hebben. En mocht iemand daar moeite mee hebben en vinden dat het glas dikwijls half leeg is, zou ik de tip willen geven; ga eens op zoek naar de kraan.

    • Bas Verwey op 7 november 2022 om 21:53
    • Reageer

    Wie de dubbele bodem van deze glasheldere zijzee niet ziet heeft wellicht te diep in het half volle of lege glaasje gekeken. Na oppepper loop ik al de hele dag te zingen: ‘Ik ben zo blij, zo blij, dat mijn neus van voren zit en niet opzij!’ En voor die drinker herhaal ik ‘Verdrinken’ van Piet Paaltjens:

    o, diepe zee, o wijde plas
    Wat ligt er in uw golven
    Al menig-een bedolven!…
    Maar toch! – hoe groot het aantal was
    Van hen, die in Uw’ afgrond zonken,
    Toch zijn er vrij wat meer verdronken
    In ’t klein jeneverglas

    • Henriëtte op 5 november 2022 om 17:41
    • Reageer

    Dank beste Zijzee, dat je mij een vrolijke ochtend hebt bezorgd met bovenstaande visie op de wereld. Alle dagen moedeloos worden van het wereldnieuws is geen lolletje. Dat zou zelfs de grootste optimist dwars gaan zitten.
    Ik vroeg me wel af wat er in je is gevaren, dat je deze omslag hebt kunnen maken?
    We kennen je al een aantal jaren als de altijd kritische, soms cynische 70-plusser. Je slaat zelden de plank mis.
    Daar herkennen wij als leeftijdsgenoten ons geregeld in. En nu dit.
    Heb je wellicht iets te vaak moeten uitzoeken of het glas wel vol genoeg was? En bleef?
    Ik zou zeggen: daal maar weer neer op aard’ en zet, zolang het nog kan, met ons allen, schouder aan schouder je in om er nog iets beters van te maken.

    • Menno Samplonius op 4 november 2022 om 23:12
    • Reageer

    Zijzee’s vreugdevoĺle spetters van blije ontkenning stemmen nogal droevig. De fles mag dan halfvol zijn, het glas is zo leeg als de tekst in een lied van Tom Waits: “The piano has been drinking. Not me”.

    • Bouwe van Norden op 4 november 2022 om 20:14
    • Reageer

    Hierbij rest mij niets anders dan in mijn handjes te klappen …

    • Jos Riemersma-Tonnaer op 4 november 2022 om 20:03
    • Reageer

    Beste PIter,

    Gelukkig dat jij in staat bent om vooral de zonzijde
    van de aangehaalde onderwerpen te ervaren.
    Desalniettemin, is het toch goed m. i. om vooral
    de schaduwkant niet geheel uit het oog te verliezen.
    M.b.t. Qatar heb ik van meet af aan het een geheel idiote kwestie gevonden
    om in deze hitte te moeten voetballen. Ik hoorde zelfs in een bericht
    dat de airco aan moet. En dan maar energie besparen.
    ALS DAT GEEN IDIOTE KWESTIE IS, DAN WEET IK HET OOK NIET MEER.
    Voetballen is een mooi gezelschaps spel maar in mijn ogen vooral volledig
    ontaard.
    Van meet af aan wist ik dat ik op mijn onbeduidende plek, ABSOLUUT niet
    zal kijken uit protest. Het zet HELEMAAL geen zoden aan de dijk, alleen
    een ondbeduidende rimpel in het water.
    Dank je wel voor jouw bekentenis over je gelukservaringen!

    Hartelijke groet,
    Jos Riemersma

Laat een antwoord achter aan Menno Samplonius Reactie annuleren

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.