DONOR? OVER MIJN LIJK.

De verplichte donorregistratie deugt niet. Iedereen moet een formulier invullen. Wie dat niet doet, wordt voor straf donor.

Binnenkort krijg ik een herinnering, omdat ik het donorcodicil nog niet heb ingevuld. Dat komt omdat het me niet lekker zit. De staat dwingt mij na te denken over mijn dood en wat er daarna met mijn lijk moet gebeuren. Ik hou daar niet van, ik wil niet nadenken over mijn dood. Dat vind ik eng. Dat mag kortzichtig zijn, maar daar heb ik volgens mij het recht toe. De staat heeft niets te zeggen over mijn gevoelens en gedachten. Dat weet-ie, en daarom is bijvoorbeeld ooit de stemplicht afgeschaft, om vooral niemand te verplichten na te denken over de toekomst van ons land, iets dat in een democratie toch gezien kan worden als een staatsbelang. En dan wel in deze hoogstpersoonlijke sfeer treden, waar het gaat om particuliere belangen? Waar bemoeien ze zich mee?

Testament
Je moet invullen of je na je dood orgaandonor wilt worden. Deze impertinente vraag wordt ook nog eens aan de verkeerde persoon gesteld. Na onze dood bestaan we niet meer, ons wordt dus gevraagd over een lichaam te beschikken dat niet meer van ons is. Als het al van iemand is, is het van onze nabestaanden. Zij zijn degenen die er mee moeten kunnen leven dat we opengesneden worden alvorens de kist in te gaan.
Ik hoor u tegenwerpen dat een donorverklaring niet veel verschilt van een testament. Daarmee regeer je toch ook over je graf heen? Ja, maar er is een belangrijk verschil: een testament maken is niet verplicht. En bij testament kun je zelf aanwijzen wie of wat je begunstigt.

Blijf-van-mijn-lijf
Wie je organen krijgt mogen we van de staat niet kiezen. Die huldigt het uitgangspunt dat iedereen evenveel recht op ziekenzorg heeft. Ik begrijp dat principe, maar hou mijn bedenkingen. Stel: iemand heeft zich een leven lang het vuur uit de sloffen gelopen voor een blijf-van-mijn-lijf-huis, maar dankzij zijn nieren kan een onverlaat nog jarenlang zijn vrouw blijven slaan. Politieke voorbeelden zijn er ook: je hele leven klopte je hart voor de Christen-Radicalen, maar postuum tikt het door in een PVV-borst. Of andersom. Daar gaan je levenslang uitgedragen idealen.
En ga zo maar door, voorbeelden te over.

Geniepig
Eigenlijk denk ik dat het vooral een praktische reden heeft dat je de ontvanger niet mag kiezen. Het is onuitvoerbaar. Dus als ik invul dat ik wil doneren, moet ik hier overheen stappen. Ik kan ook beslissen het donorformulier niet in te vullen. In dat geval krijgt de staat het recht over mijn lijk te beschikken. Een geniepige stok achter de deur, er door D66 doorgedrukt dankzij één stem meerderheid in de Eerste Kamer, onder het motto: democratisch is de helft plus één. Over mijn lijk, zou ik zeggen: wij zijn voor noch na de dood staatseigendom, de staat is van ons, niet andersom. Wat mij betreft is het simpel: wie niet invult, heeft geen toestemming gegeven.

Knarsetandend
Dit had ik op mijn lever. Ik heb mijn hart gelucht en mezelf de nieren geproefd. En vervolgens laat ik me toch nog registreren als donor, knarsetandend en verdomd inconsequent. De staat heeft gewonnen; ik ben niet trots op mezelf. Waarom doe ik het? Omdat ik een paar mensen ken die naar mijn opvattingen een sieraad zijn voor de samenleving en om een orgaan zitten te springen. Mochten mijn organen ooit verhuizen, dan kan ik alleen maar hopen dat ze bij zulke mensen intrekken.

BLIKSEM
Strijdbare Friese jongeren hebben een Friestalig donorformulier geëist. Alleen daarmee achten ze zichzelf in staat om bij dit emotionele onderwerp een verantwoorde keus te maken. Niet dat ze geen Nederlands kunnen lezen, maar ja, gevoelsmensen. En verdomd, ze krijgen hun zin: de regering gaat zo’n Fries formulier drukken en biedt zelfs excuses aan dat ze hier niet meteen aan gedacht heeft. Excuses voor het slavernijverleden kunnen er niet af, maar dit is een grotere schande. Jammer dat transplantatie-organen niet praten, want dat had fraaie dialogen kunnen opleveren.
Chirurg: Eindelijk heb ik een nier voor je, maar hij spreekt geen Fries.
Friese Jongere: Dan wo ‘k him net ha bliksem!

2 reacties

    • Chris van der Veen op 2 augustus 2020 om 09:44
    • Reageer

    Testament: dat is toch wel het laatste wat je wilt.

    • Rienold op 19 juli 2020 om 11:21
    • Reageer

    Aardige kanttekeningen bij actuele zaken. Je kunt dergelijke stukjes wellicht ook kwijt aan Het Nieuwsblad v.h. Noorden en dan onder de titel Kanttekeningen, of Kanttekeningen van een oud journalist.
    Wat de items betreft:
    1. Hadden de Dutchbatters dan moeten gaan schieten? Dan waren niet alleen zij zelf kapot geschoten, ook zou er het gevaar zijn ontstaan dat de vrouwen die ze moesten beschermen massaal verkracht waren.
    2. Let it be, zo denk ik er over. Ik wil me daar gewoon niet druk over maken, ook al gezien mijn leeftijd: mijn organen en die van jou trouwens ook zijn veelal te oud voor transplantatie.
    Groet, Rienold

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.