DE REDDING VAN PIETER OMTZIGT

Gerardus Prankman ligt te woelen in bed. Zijn Midlife Party ligt hem zwaar op de maag. Terwijl het er zo goed uitzag allemaal. De stemming tijdens de heroprichtingsvergadering, gisteravond bij hem thuis in Hillegaasterdam, was opperbest. Vol optimisme hebben ‘the founding fathers’ tegen twaalven afscheid genomen. Maar de pret was er snel af toen hij zijn vrouw verslag deed van hun plannenmakerij. Ze heeft hem weggehoond.

Het zweet breekt hem aan alle kanten uit. Hij haat zijn vrouw, die naast hem ligt te snurken, hij haat de politiek en hij haat vooral het idee dat hij de volgende ochtend Pieter Omtzigt moet bellen. We hebben an offer he can’t refuse, hebben ze gisteravond handenwrijvend geconstateerd. Hijzelf nam de eervolle taak op zich om de noeste parlementaire wroeter dat voorstel te doen. Succes verzekerd, dacht hij, tot zijn vrouw een emmer ijskoud water over hem heen kiepte.

Jammerlijk ten onder
De Midlife Party is drie jaar geleden jammerlijk ten onder gegaan in de stembusstrijd. Beoogd lijsttrekker Femke Merel van Kooten, voormalig kamerlid van de Partij voor de Dieren en 50PLUS, heeft het toen lelijk laten afweten. Daarom gaat Prankman de kar nu zelf trekken. ‘Daar ben je veel te oud voor’, zei zijn vrouw nog. ‘Kom op zeg,’ antwoordde hij, ‘met mijn 76 jaar ben ik jonger dan Trump en Biden.

Opgeblazen kikker
Even terug naar gisteravond. Gerard Prankman opent de vergadering en merkt dat zijn oude kompanen een herstart helemaal zien zitten. Nieuwe verkiezingen, nieuwe kansen! Al helemaal als ze zijn geniale plan horen, geïnspireerd door het nieuws dat Henk Krol kandidaat wordt voor de partij van Van Haga. ‘Let op mijn woorden. Krol weet nu al dat hij na een paar maanden met ruzie uit Haga’s fractie stapt om voor zichzelf te beginnen. Haga weet dat natuurlijk ook, maar speelt het spelletje mee, in de hoop dat hij een paar zetels extra wint met die opgeblazen kikker op de lijst.’

Twee kwaden
De anderen knikken. ‘Briljante analyse’, aldus Krelis Zool, ‘maar wat gaat ons dat aan?’ Prankman, gewichtig: ‘Wij? Wij gaan hetzelfde doen met Pieter Omtzigt. Die arme kerel zit met de handen in het haar. Hij kan kiezen uit twee kwaden: of hij sticht een nieuwe partij en wordt dan leider van een grote fractie die hij nooit kan controleren, met alle ellende van dien, of het wordt functie elders. Allebei onverteerbaar. Wij bieden hem een uitweg. Pieter, kom bij ons. Je wordt nummer twee, of weet ik veel wat voor nummer op onze lijst, je mag zelf kiezen.’

Niet stiekem
‘Hij wordt geheid met tienduizenden voorkeurstemmen gekozen. Wij rollen hupsakee met pakweg een zeteltje of dertig de Tweede Kamer binnen. Vervolgens verlaat Pieter acuut onze fractie om als zelfstandig kamerlid verder te gaan.’
En dan komt Gerardus Prankman met zijn masterplan. ‘Het mooie is: wij doen dit niet stiekem, zoals die gluiperd van een Krol, maar schreeuwen dit van tevoren van de daken. Dit plan wordt ons unique selling point. Onze slogan wordt: Help Pieter aan zijn zetel. Om ‘t zicht op een beter Nederland.’

Geen speld
De mannen zwijgen verbluft. Na een poosje zegt Krelis Zool aarzelend: ‘Briljant plan?’ Hij kijkt vragend de tafel rond. Cornelis Bril knikt. ‘Lijkt me geen speld tussen te krijgen’. ‘Maar ons verkiezingsprogramma dan?’ vraagt Stan Kuit. ‘Dat handhaven we, het is een program waar ieder redelijk mens achter staat. We buigen niet naar links en we buigen niet naar rechts. En we zijn een echte gezinspartij, net als het CDA. Dat is Pieters bakermat, laten we dat vooral niet vergeten, repliceert Prankman vol vuur.

Meer informatie over de Midlife Party, het programma en de levensloop van Gerardus Prankman vindt u via www.zijzee.nl/primeur

Scharnierpunt
‘Zullen we ons beginselprogramma even langslopen?’ De mannen pakken hun papieren. Kort samengevat komt het erop neer dat de Midlife Party pal staat voor alle Nederlanders van middelbare leeftijd. Zij dragen immers onze economie, maar krijgen daarvoor geen erkenning. Daarom moeten hun lonen fors omhoog. Sociaal gezien is de middelbare Nederlander (m/v) het scharnierpunt van de samenleving. Hij zorgt voor de kinderen en is de mantelzorger voor zijn ouders, die hij nooit in de steek zal laten. Wie stemt op de Midlife Party stemt dus op de hele samenleving.

Barmhartig
Prankman:’Hier staat elk redelijk mens toch achter? Dit staat als een huis. Mocht Pieter nog andere ideeën hebben, dan kunnen we die altijd nog toevoegen’.
‘En de asielzoekers? Laten we die passage ongewijzigd? ‘ vraagt Benno Framboos.
Prankman: ‘Natuurlijk. We zijn barmhartig voor echte vluchtelingen, maar eerst moet Nederland zelf orde op zaken stellen. Te beginnen bij de IND’. Daar is toch niets mis mee?
‘Ok. En de stikstofcrisis, wat doen we daarmee?’ vraagt Stratus Spanninga nog. Prankman: ‘Ik stel voor dat we daar niks over zeggen. Mocht ons iets wordt gevraagd dan zeggen we dat we dat samen met de boeren moeten oplossen. Dat lijkt me verreweg het verstandigst’.

Lekker glas
‘Briljant, briljant’, mompelt Krelis Zool. Iedereen is akkoord. Gerardus Prankman wordt met algemene stemmen verkozen tot lijsttrekker en kandidaat-premier. Met de afspraak dat hij de volgende ochtend meteen Omtzigt belt laat hij zijn mannen uit. Trots brengt hij zijn vrouw verslag uit van de geslaagde vergadering en zijn geniale plan. Welgemeende complimenten en een lekker glas wijn om de succesvolle avond af te ronden is wel het minste waar hij op rekent. Maar helaas.

Graf
‘Wat?’, roept ze, ‘laat me niet lachen. Denk je nou echt dat je een schijn van kans maakt? Omtzigt zal daar gek zijn. Hij wordt altijd aangekeken op wat jullie uitvreten in de Tweede Kamer, of hij nou in jullie fractie zit of er buiten. Het is zijn verantwoordelijkheid als jullie groot worden, wat god verhoede. Alle ongelukken die jullie begaan zullen Omtzigt zwaar worden aangerekend. Een kind snapt dat hij daar nooit instapt.’ Ze lacht hem keihard uit. ‘Wie met politieke dwaallichten zoals jullie in zee gaat graaft zijn eigen graf. Sukkels!’

Telegraaf
Gerardus Prankman voelt het bloed uit zijn wangen trekken. Een ijskoude woede bevangt hem. ‘Mens, bemoei je er niet mee. Jij hebt geen verstand van politiek. Je leest niet eens de krant’. Wrokkig gaat hij zitten, zich verschuilend achter de Telegraaf van die ochtend die nog op de salontafel lag. Er dringt geen letter tot hem door. Naar dat glas wijn kan hij fluiten. Zijn vrouw zegt niets meer en vertrekt naar boven. Het begint Gerardus Prankman langzaam te dagen dat ze wel eens gelijk zou kunnen hebben.

Burn out
En daar ligt hij nu naast haar in bed, doordrongen van de onmogelijkheid van zijn missie. En zijn gezichtsverlies, niet in de laatste plaats tegenover zijn vrouw. ‘Was ik maar nooit voor de vijfde keer getrouwd’, denkt hij. Het allerergste is dat hij niet bij zijn medebestuursleden kan aankomen met de boodschap dat hij Omtzigt bij nader inzien toch maar niet belt. Wat een afgang.
Na een doorwaakte nacht besluit Gerardus Prankman ‘s ochtend om 7.14 uur precies de politiek te verlaten wegens een burn out.