‘Hebt u het ook gehoord? Uw prinses Amalia is gisteren in Vlaanderen gesignaleerd tijdens een toeristisch bliksembezoek.’ De Belgische professor Bernard van Donderen Henegouwen knipoogt snaaks terwijl hij het zegt. ‘Voelt u ‘m?’
Als hoogleraar historische wijsbegeerte te Ukkel is Van Donderen Henegouwen sinds jaar en dag een fervent pleitbezorger van een nieuw Groot Nederland. Zijzee bezoekt de doorgeleerde diepdenker in zijn werkkamer in het gebouw van de Faculteit der Geesteswetenschappen. De prof valt met de deur in huis. ‘Wist u dat deze universiteit tegelijk met die van Gent in 1817 is gesticht door koning Willem I? Dit bewijst dat de Noordelijke Nederlanden altijd het beste hebben voorgehad met hun Zuidelijke vrinden. Zonder onze universiteiten hadden we nu geleefd in modder en moeras. Wij hadden ons nooit moeten afscheiden.’
Prof. Van Donderen
Henegouwen
Geen touw
De recente geschiedenis is bekend. Na Napoleons Waterloo in 1815 heeft het Congres van Wenen de zuidelijke Nederlanden samengevoegd met de noordelijke, zodat een kloeke staat ontstond als buffer tegen eventuele nieuwe agressie van Franse kant. Over de tijd daarvoor is de wijsgeer kort. ‘Die geschiedenis van het Belgische grondgebied is zo ingewikkeld dat ik het mijn studenten nauwelijks diets kan maken. Er is geen touw aan vast te knopen. We waren hier Bourgondisch, Spaans, Oostenrijks en Frans, je zou er Gallisch van worden, maar dat waren we al aan het begin van onze geschiedenis, tot de Romeinen ons inlijfden. ” De professor slaat zich op de knieën van pret om deze kwinkslag. Zijzee lacht beleefd mee.
Schertsvertoning
Van Donderen Henegouwen vervolgt: ‘Toen we dan eindelijk in statelijke zin waren thuisgekomen moesten we in 1830 zo nodig een opstand ontketenen en zo ontstond longue histoire courte dit gedrocht van een staat.’ De prof zwaait breed zijn armen rond, heel België omvamend. ‘Dit land is nooit een natie geworden. Het is volstrekt onbestuurbaar met zijn tweedeling in Walen en Vlamingen, zijn tweetaligheid, zijn dubbele parlementen en krakelende politici. En dan ons koningshuis! Een schertsvertoning! Die halvegare Van Saksen-Coburgs zijn hier gedropt, maar nooit geworteld in de Belgische samenleving. Het enige waar ze goed in waren was het uitroeien van de zwarte Congolezen.’
Het Congres van Wenen voegde Franstalig België oftewel Wallonië ook bij het nieuwe koninkrijk der Nederlanden. Meer voor de hand had gelegen om het aan Frankrijk toe te wijzen, maar die bonus gunden de gezamenlijke Europese naties de Fransen niet. Begrijpelijk, Frankrijk had de oorlog verloren nadat Napoleon eerst half Europa onder de voet had gelopen. De Fransen kwamen er nog genadig af toen ze hun noordwestelijke kust met Nederlandstalige steden als Duinkerken en Rijssel niet hoefden af te staan.
Hoogste tijd
‘Die Saksen Coburgs staan in schril contrast tot uw Oranjes. Die kunnen leunen op een diepe historische band met hun volk sinds de moedige en scherpzinnige Willem van Oranje zich ontpopte tot uw Vader des Vaderlands. Koning Willem Alexander is een waardige Oranjetelg en prinses Amalia doet voor hem niet onder. Wij Belgen hadden uw koningshuis nooit moeten wegsturen. Het is volkomen op zijn plaats dat de Oranjes zo worden bejubeld in ons destijds gezamenlijke volkslied.’ Op gedragen toon declameert hij:
Bewaar o God! den koning lang
en ‘t lieve vaderland.
Dat zijn de slotregels. Nog klemmender zijn de eerste strofen:
Wien Neêrlands bloed door d‘ adren vloeit
Van vreemde smetten vrij.‘
De Grote Wijsgeert
‘Deze strofen van Hendrik Tollens zijn nog altijd actueel. Zij treffen de huidige volksgeest in alle Lage Landen in het hart. Hoogste tijd voor een hereniging, nu in ‘s Gravenhage een regering zetelt die wordt gedirigeerd door een groot man die de wil des volks zo eloquent vertolkt. Laat de heer Wilders het voortouw nemen. Wist u dat we deze eloquente visionair hier De Grote Wijsgeert noemen? Laat de taalgrens leidend zijn: Vlaanderen bij Nederland, Wallonië naar Frankrijk. Het wordt een zegen voor de bestuurbaarheid en eendracht van het volk. We staan paraat om een machtig economisch en defensief bolwerk aan de Noordzee te vormen, bestand tegen aanvallen van de Rus. Het gaat om de verdediging der Europese waarden. Laat de Leeuw van Vlaanderen weer samen brullen met de Nederlandse Leeuw’.
De geleerde stem slaat over van emotie.
De taalgrens doorsnijdt België van west naar oost. De Leeuw van Vlaanderen en de Nederlandse Leeuw horen volgens prof. Van Donderen Henegouwen van nature bij elkaar. De Waalse haan mag z’n heil zoeken bij Frankrijk.
Calvinistische insteek
Enigszins bekomen vervolgt hij: ‘Ach, er is zoveel meer dat ons verenigt. Onze taal, literatuur en mythes vloeien naadloos in elkander over. U kent toch Manneken Pis? Het kereltje bluste met zijn plas een brandende lont in het buskruit en voorkwam zo dat de vijand de Brusselse veste opblies. En u hebt Hansje Brinkers, die zijn vinger in een gat in de dijk stopte. Uw Calvinistische inborst deed u de verkeerde insteek veinzen, maar het was toch heus zijn elfde vingertje. En laten we eerlijk zijn, daar is dat vingertje toch voor gemaakt, om in gaatjes te stoppen?’ Met een schalkse knipoog ondersteunt Van Donderen Henegouwen zijn ondeugende trouvaille en vervolgt: ‘Hansje Brinkers had zijn beide handen hard nodig om een roeptoeter te vormen om tegen de storm in om hulp te roepen. Twee dappere mannekes die hun ventieleke veil hebben voor volk en vaderland, het kan niet anders of deze mythes stammen uit dezelfde bron. Begint het te dagen? Het is één en hetzelfde jongetje. We zijn één, heer Zijzee.’
Het gangbare beeld van Hansje Brinkers (rechts) verdoezelt dat hij in werkelijkheid zijn elfde vinger gebruikte om in het gat te stoppen. Daar is die vinger dan ook voor geschapen, maar de Hollandse Calvinisten wisten het weer eens beter dan God. Daar hadden de Roomsche Belgen geen last van. Tegenwoordig behoren dergelijke religieuze verschillen tot het verleden.
Recente reacties