TRAAG EN ONEINDIG STROOMT HET AFVAL DOOR DE SPREEKKAMERS

De mens maakt niet alleen afval, hij is het ook. Voordat ik verder ga wil ik mijn dankbaarheid uiten jegens de medische stand. Zonder dokters had ik al lang niet meer geleefd. Al voor mijn 25e redden ze me twee keer het leven met penicilline. Fleming zij geprezen, maar ook de artsen die mij oordeelkundig beklopten en de juiste conclusie trokken: erin met die spuit.

1

Afvalverwerking
Zo maakten ze mogelijk dat ik nog tientallen jaren verder kon en niet meteen al begraven hoefde te worden, wat een nette manier van afvaldumping is. Dankzij mijn redding kreeg ik ook de gelegenheid nog vele andere artsen te bezoeken. Dit laat zien wat een prachtig verdienmodel de artsenij is. De een z’n leven is de ander z’n brood, en dat bij herhaling. Al heb ik me laten vertellen dat riolering en hygiëne belangrijker zijn voor ’s mensen gezondheid, toch ben ik vervuld van diep respect jegens de medische stand. Dat verhindert me niet een parallel te trekken tussen het nobele doktersvak en afvalverwerking, met de nadruk op de recyclingsvariant. De patiënten moet je dan zien als afval, dat traag en oneindig door de spreekkamers stroomt.

2

Hergebruik
Dat zijn om te beginnen de spreekkamers van de huisartsen. Zij zijn de sorteerstations, ze pikken eruit waar ze zelf wat mee kunnen, de rest verdelen ze over de specialisten. Die proberen elk op hun terrein het materiaal voor hergebruik geschikt te maken. Lukt dat niet, dan verdwijnt het onder de grond of in de verbrandingsoven. Lukt het wel, dan komt het materiaal later vanzelf wel weer eens langs, bij hun of bij een collega. Ik ben daar een voorbeeld van. Dit is een perpetuum mobile, waarbij het mes aan alle kanten snijdt. Aan het eind van de weg staat steevast Magere Hein met zijn zeis, maar dat doet niets af aan het continuüm. Er is immers steeds verse aanvoer.

3

Bloederig
Mijn respect verdienen de dokters ook al omdat ze allerlei dingen doen die ik nooit zou kunnen, laat staan willen. Zodra de tv een operatie of iets anders bloederigs toont wend ik de blik af. Liever nog steek ik een arm in een koe dan een vinger in een mens. Op de hbs hadden we een gymnastiekleraar met sadistische trekjes die ons liet worstelen. In de blote bast moesten wij jongens elkaar op een mat te lijf. Een op een, de winnaar mocht door. Ik gruwde ervan en klopte altijd meteen af om de weerzinwekkende lijfelijke contacten tot het uiterste te beperken. Nog altijd ben ik slechts in uitzonderlijke gevallen bereid tot het aanraken, bekloppen, betasten, laat staan het penetreren van de medemens. Misschien is dat een afwijking, maar er valt mee te leven zolang je maar niet dokter wordt.

4

Leesplezier
Al die geneeskracht heeft niet alleen maar voordelen. Zo worden we bijvoorbeeld te oud. Ik heb het uiteraard niet over u of mij, maar al die anderen. Oud worden is mooi, oud zijn is dat niet. Dat cliché werd me eens zonder enige ironie opgedist door een negentig-plusser. Hij was het (nog net) levende bewijs van zijn stelling, die hij uitte bij wijze van verontschuldiging voor de stramheid waarop hij zich door zijn huiskamer bewoog om een boekje te pakken dat hij zelf had geschreven. Ik kreeg het cadeau. In het voorwoord wenste hij de lezer ‘veel leesplezier’.

5

Ongein
Maar dat zat er niet in. Het boekje ging over zijn belevenissen als journalist en was een aaneenschakeling van slappe anekdotes en andere ongein. Het was ook nog eens beroerd geschreven. Vroeger had deze negentigplusser een prima pen gehad en had hij de lezer nooit ‘veel leesplezier’ gewenst, maar de jaren hadden hem ingehaald. Jaja, de ouderdom komt met gebreken, vertel mij wat. Iemand had hem moeten behoeden voor deze publicatie. Kort nadat ik het boekje van hem kreeg overleed hij. Het bespaarde me een reactie. Dat was een opluchting; het werkje prijzen was liegen geweest, eerlijk zijn pijnlijk. Dat had ik hem niet willen aandoen. Mocht ik u bij een van mijn schrijfsels veel leesplezier wensen, waarschuw me dan, opdat ik weet dat mijn houdbaarheidsdatum is verstreken.

6

Hamvraag
Oud worden mag dan mooi zijn, de hamvraag is natuurlijk wanneer precies dat mooie oud worden ontaardt in het minder mooie oud zijn. Die vraag moet je niet aan dokters stellen, die blijven je recyclen, maar aan jezelf. Ik doe dat wel eens. Ik ben inmiddels dichter bij de tachtig dan de zeventig. Dat voelt niet als jong; daar staat tegenover dat iemand van mijn leeftijd zojuist koning van het UK geworden. Voor hem hield zijn moeder naar verluidt met tomeloze inzet en ongeëvenaarde wijsheid de natie tot haar 96e bijeen. Een man die in november tachtig wordt is president van de Verenigde Staten en een draaideurcrimineel van mijn leeftijd wil het stokje over twee jaar van hem overnemen; hij bekleedde dat ambt al eerder en dat is hem prima bevallen. Hem wel. En als klap op de vuurpijl wil Hans Dorrestijn ((82) opnieuw het podium beklimmen om te bewijzen dat hij nog lang niet toe is aan zijn laatste snik.

7

Subiet
Tegenover deze geweldenaren staan de talrijke ongelukkigen voor wie dezelfde leeftijd minder gezegend is. Zij zakken weg in een grijze mist, worden slecht ter been of ziek. Sommigen vallen er subiet bij neer. Hun wordt de afweging of ze nog verder willen bespaard. Ik zie ook wel eens overlijdensadvertenties; mijn leeftijdgenoten blazen daar inmiddels dapper hun partijtje mee.

8

Sterftegolf
Hoe ouder je wordt, hoe meer rommel je maakt. Omdat je met alles rekening moet houden werp ik wel eens een blik op mijn eigendommen. Mijn eigen kleine afvalbelt. Gealarmeerd door die rouwadvertenties vind ik dat ik eigenlijk moet opruimen om anderen daar later niet mee op te zadelen. Nu kan het nog. Binnenkort, als onze babyboomersgeboortegolf neerslaat als sterftegolf, zullen miljoenen boeken, schilderijen, fotoboeken en vooral heel veel meuk de wereld overspoelen. Na ons een zondvloed van afval. Het nageslacht zal er nog in verzuipen.

9

Tevredenheid
Dit soort gedachten bracht me ertoe negen plakboeken met vroege schetsen en tekeningen van een van mijn favoriete kunstenaars, Rienold Postma, in te leveren op een plek waar ze ‘naar museale maatstaven’ geconserveerd zullen blijven. Twintig jaar hebben ze bij mij in de kast gestaan, nu liggen ze veilig ergens opgeborgen waar iedereen ze desgewenst kan inzien. Na deze actie werd ik bevangen door een intens gevoel van tevredenheid. Even voelde ik mij een in- en in-goed mens. Niet alles wat wij voortbrengen is meteen al afval, sommige dingen mogen nog even bewaard blijven.

10

Het was een beginnetje. Ik hoop dat ik nog even tijd krijg voor de rest en dat ik tussendoor niet te vaak meer in het artsenijkundige verdienmodel hoef te stappen alvorens ik in de afvalverbrander word geschoven.

11

5 reacties

Naar het reactie formulier

    • Jos Riemersma-Tonnaer op 27 september 2022 om 10:51
    • Reageer

    Hallo Piter,

    Ik sluit me geheel aan bij de woorden vanJohan Boelman.
    Met veel plezier jouw stukken gelezen.
    Leuk ook om een stuk van jouw persoonlijkheid zo te laten zien,
    vermakelijk!

    • Henriëtte op 26 september 2022 om 18:35
    • Reageer

    Hallo Zijzee,
    met corona blijken hebben velen het als prettig ervaren niet steeds en overal fysiek contact te moeten maken. U bent dus niet alleen. U heeft die periode gezond overleefd en bent zelfs weer aan het schrijven gegaan. Dus nu niet somberen over de goede leeftijd. Ik ben ongeveer van hetzelfde bouwjaar en ken de neiging tot opruimen. Maar mijn nageslacht adviseert mij dat niet te doen. Hou alles zo lang mogelijk bij je. Het zijn dingen met veel herinneringen. Juist de herinneringen laten je genieten van alles wat er was toen je nog jonger was. Als de tijd daar is hebben zij het zo aan de kant. Dus vrolijk verder en niet stoppen met spuit elf. Er kan nog heel veel leesplezier uit uw pen komen. Ik ka niet wachten.

    • Johan Boelman op 26 september 2022 om 17:05
    • Reageer

    Beste Piter,
    Rustig doorgaan na nummer 11 komt gewoon nummer 12 , etc.
    Zodra ‘ik lees dit met veel plezier’ verandert in ‘jammer dat dit nog gepubliceerd wordt’ zal ik dat melden.

    • Martin Koster op 26 september 2022 om 10:15
    • Reageer

    Piter, jongen, gaat het een beetje? Is dit Spielerei, om eens een woord in een voormalige wereldtaal te gebruiken,, of moeten we ons echt zorgen maken en is de herstart van zijzee slechts een kort leven beschoren, om eens een woord in een voormalige wereldtaal te gebruiken.
    PS Je weet dat hier artsen voor zijn!

    • Menno Samplonius op 23 september 2022 om 20:18
    • Reageer

    Zijzee, wat heb je toch gevoelige barensweeën. Een Zijzee in de afvalverbrander, dat loopt vast met een sisser af. Die opruimwoede heeft heus nog geen enkele haast. Herman Gorter zag de zee als één water van vrijheid. Ik voeg daar aan toe dat de zee het eeuwige leven heeft. Een Zijzee misschien iets korter, maar toch… En al is aanraken niet je favoriete bezigheid, wij sterfelijke wezens blijven ons vol overgave in uw schuimende golven storten. Blub.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.