MIJN BOZE OOG TROF MENIG POLITICUS, MAAR OOK MIJZELF

Soms confronteert de actualiteit mij met mijn verleden. Zelden is dat aangenaam. Neem Staghouwer. Ik kende de gevallen minister zo’n twintig jaar geleden al toen hij statenlid was in Groningen. Daar zat ik bij statenvergaderingen vaak achter de perstafel. Helaas herinner ik me geen woord van wat hij daar te berde heeft gebracht. Een gemiste kans, want daar had ik nu misschien mee kunnen scoren.

Noem het mijn noodlot, maar ook dat van vele anderen die met mij in aanraking kwamen. Zelden liep dat goed af, vooral voor die anderen niet, zie Staghouwer. Helaas niet als gevolg van mijn journalistiek spitwerk. Heb ik misschien het boze oog?

Ik denk het. Een ander voorbeeld is Henk Bleker, destijds gedeputeerde. Gewoonlijk drentelde hij tijdens de vergaderingen naar de perstafel om aan te pappen met het journaille. Daar was hij goed in, wat ook bleek toen hij later als staatssecretaris een NRC-journaliste aan de haak sloeg. Die dans ben ik gelukkig ontsprongen. Bleker had humor, maar van de natuur, onderdeel van zijn portefeuille, moest hij weinig hebben. Toch heb ik niet voorzien dat hij later in Den Haag de natuur de nek om zou draaien. Bleker is tegenwoordig van Forum voor Democratie. Exit Staghouwer, exit Bleker.

LTO-voorzitter Calon
De onbetwiste politieke baas van de provincie was destijds Marc Calon. Deze provinciale PvdA-macho herinner ik mij om zijn schallende lach en het aplomb waarmee hij over alles en iedereen heen walste. Tegelijk met de provincie bestierde Calon een akkerbouwbedrijf. Deze dubbele achtergrond kwalificeerde hem voor het voorzitterschap van de LTO, dachten ze daar. Korte tijd konden we hem standpunten horen uitdragen ten faveure van de huidige agrarische praktijk. Toen de agrarische problemen hoog opspeelden hoorden we hem nauwelijks meer en plotseling was hij helemaal van dat toneel verdwenen. Exit Calon.

Onjuiste informatie
In de statenfractie van de PvdA zat Wilma Mansveld, die na mijn tijd gedeputeerde werd en vanuit dat ambt promoveerde tot staatssecretaris van Verkeer en Waterstaat. Mijn boze oog had met haar meer geduld dan met Staghouwer, pas na bijna drie jaar ging ze roemloos ten onder omdat ze de kamer onjuist en onvolledig zou hebben geïnformeerd over de Fyra. Exit Mansveld. Ze was een van de betere statenleden, maar dat ze staatssecretariabel zou worden geacht had ik niet voorzien. Shame on me.

Broekje
Ook shame on me met betrekking tot Henk Nijboer, nu tweede man in de PvdA-tweedekamerfractie. Onlangs nog wierp hij zich op als politiek leider van de povere resten van zijn partij. Nijboer was destijds een broekje in de politiek; hij is mij vooral opgevallen omdat hij ooit met een jeugdige CDA-collega een statendebatje voerde in het Gronings. Het was een tenenkrommende dialoog n.a.v. een notitie over het Nedersaksisch, een toneelstukje waar niemand zich prettig bij voelde, vooral de sprekers zelf niet. Ik heb in hem niet het uitstekende kamerlid gezien dat hij al gauw zou worden.

Henk Kamp
Nedersaksisch is een verzamelnaam voor talrijke dialecten in Oost-Nederland, waaronder het Gronings. In verband daarmee sprak ik ooit Henk Kamp, die zich als beginnend kamerlid uit Overijssel opstelde als kampioen van het Nedersaksische dialect. Toen zijn carrière tot grote hoogte steeg hoorde je hem er niet meer over. Iedereen weet zo langzamerhand wel dat Kamp als minister van Economische Zaken de gaswinning in Groningen tot onaanvaardbare hoogte opschroefde. Hij mag dan voor het Nedersaksisch zijn, de gebruikers ervan mogen van hem doodvallen.

Spanning
Wat mij betreft valt Kamp zelf dood als hij vandaag opdraaft bij de parlementaire enquêtecommissie. Ook Jeroen Dijsselbloem moet vandaag getuigen. Ik kijk daar met spanning naar uit, omdat hij het aardbevingsmonument in Groningen heeft onthuld. Ik was al lang geen journalist meer, maar wel voorzitter van de stichting die dat monument heeft opgericht en was heel blij met Dijsselbloem. Eerst hadden we de koning gevraagd (wilde niet), toen Pieter van Vollenhoven (wilde graag, maar werd teruggefloten), toen nationale kinderombudsvrouw Margrite Kalverboer (wilde niet).

Kwalijke rol
De tijd drong, we zaten met de handen in het haar. Toen werd Dijsselbloem benoemd tot voorzitter van de Onderzoeksraad voor de Veiligheid. Onder Pieter van Vollenhove had de Onderzoeksraad krachtig partij gekozen voor de Groningers, dus we dachten Dijsselbloem uit hoofde van zijn functie te kunnen vragen. Na bemiddeling van zijn partijgenoot Henk Nijboer zei hij ja. Wat een opluchting! Nadat we de uitnodigingen voor de onthulling nog net op tijd hadden verstuurd hadden we al snel nattigheid kunnen voelen: een Groninger burgemeester weigerde verontwaardigd te komen omdat Dijsselbloem als minister van financiën naast Kamp een kwalijke rol zou hebben gespeeld.
Voor ons was er geen weg terug. Ik hoop nu maar dat Dijsselbloem het er vandaag niet te beroerd van af brengt. Zo niet, dan draait mijn boze oog ook mij een loer. Ik vrees het ergste, zoals ik het ergste vrees voor alle andere politici met wie ik ooit contact had.

Liefdeskoppel
Mijn negatieve invloed beperkt zich uiteraard tot het politieke leven van mijn slachtoffers. In het echte leven zijn ze er misschien wel bij gebaat. Calon en Mansveld vormen tegenwoordig in Groningen een gelukkig liefdeskoppel. Henk Bleker is vast heel blij met het kind dat hij bij zijn NRC-journaliste verwekte. Staghouwer is bevrijd van het lezen van stukken en telefoneren op zijn zondagen. Dat is vaste prik voor bewindslieden, al is het verzaken van de zondagsrust de Here een gruwel. Alleen al daarom snap je niet dat de ChristenUnie ministers durft te leveren.

Buitenland
Mijn boze oog werkte ook in het buitenland. Een vluchtig contact kon al voldoende zijn. Zo ontmoette ik op een persconferentie een keer Gerhard Schröder. Dat was voordat hij Bundeskanzler werd. Schröder is nu in Duitsland de gebeten hond vanwege zijn innige verstrengeling met Poetin. De geschiedenis zal slecht over hem oordelen.
Ook met Christian Wulff liep het slecht af. Ik interviewde hem in Lathen, waar hij als minister-president van Nedersaksen hoog opgaf over de zweeftrein die bij dat Duitse dorp over een proefbaan raasde. Kort daarna sloeg die zweeftrein te pletter. Wulff zelf verongelukte als Bundespräsident toen hij al na anderhalf jaar wegens een justitieel corruptieonderzoek moest opkrassen. Exit zweeftrein, exit Wulff.
Vaak denk ik: was ik Poetin en Trump maar tegen het lijf gelopen.

3 reacties

    • Menno Samplonius op 9 september 2022 om 15:19
    • Reageer

    Zijzee’s boze oog had destijds helaas geen verschroeiend effect op de lucratieve keuze van Schröder voor een prachtbaan bij Gazprom en evenmin op de kleur van zijn modieuze haardos. De zwarte lokken van de voormalige Bundeskanzler zijn nog net zo vals gekleurd als zijn sociaaldemocratische hart.

    • Martin Koster op 9 september 2022 om 12:01
    • Reageer

    Ook ik vrees nu met grote vreze dat ik na mijn recente bezoek aan windmolendorp G. de weg van Elisabeth zal gaan.

    • Evert Janse op 9 september 2022 om 11:18
    • Reageer

    Prachtige blog. Mooi dat jouw boze oog terug is. Ik ben wel wat ongerust, want we zagen elkaar nog medio augustus. Exit Janse?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.