STEMMEN IS BELANGRIJK, OOK ALS JE VOOR HET KONTJE OF HET GEINTJE GAAT

Deze aflevering moest gaan over democratie, maar de inspiratie bleef uit. Dat is de schuld van de Volkskrant, die afgelopen zaterdag al zijn 49 columnisten en zes tekenaars op dit onderwerp losliet. Daar heb ik weinig aan toe te voegen, met als noodlottig gevolg dat dit stukje meer over mezelf gaat dan over de democratie. Waarvoor excuus.

Aanleiding van de Volkskrant was zijn honderdjarig bestaan, mijn aanleiding de gemeenteraadsverkiezingen op 16 maart. Ik wilde beginnen met de raadsverkiezingen in 2006. Die werden dik gewonnen door de PvdA. Kom daar nu nog eens om. De winst werd toegeschreven aan Wouter Bos. De toenmalige landelijke PvdA-leider lag goed bij het stemmende vrouwvolk en werd alom geprezen om zijn ‘lekkere kontje’. Opnieuw: kom daar nu nog eens om.

Daar kan…

Niet meer lekker
Het geeft maar weer eens aan hoe belangrijk beleid is voor de kiezer. Bij de raads- en statenverkiezingen laten we ons leiden door de landelijke politiek en dan lopen we achter het lekkerste kontje aan. Totdat dat kontje ineens niet meer lekker is. Dat overkwam Bos niet veel later en misschien gebeurt dat op 16 maart ook met het kontje van Kaag (ssssst, dit hebt u niet gelezen).

…Ik.. ..

Grote dankbaarheid
Zelf ben ik geen uitzondering. Ik weet meer van de Tweede Kamer dan van mijn gemeenteraad, ook al heet de gemeente het dichtst bij de mensen te staan. In mijn regionale krant lees ik er zelden over, ik ben aangewezen op de gemeentelijke advertenties in het bokkeblad. Het zij zo. Wat ik merk van de gemeente is dat het vuil netjes wordt opgehaald en de straten er goed bijliggen. Waarschijnlijk brengt een aardverschuiving bij de verkiezingen daar geen verandering in. Dit stemt tot grote dankbaarheid.

.. niet genoeg…

Waarbij ik afga
Maar al weet ik weinig, toch ga ik op 16 maart stemmen, waarbij ik afga op een gevoel dat voornamelijk wordt gevoed door de landelijke politiek. Ik stem dus op een van de landelijke partijen, en niet op Gemeentebelangen, de partij die in onze gemeente de grootste is en ook wel zal blijven zonder mijn stem. Eigenlijk is het een wonder dat ik nog steeds ga stemmen, want het is me zelden overkomen dat mijn stem een partij in het zadel hielp. Bij landelijke verkiezingen is het bij hoge uitzondering wel eens gebeurd dat ‘mijn partij’ in de regering belandde. Daar deed ze dan tamelijk veel dingen waar ik niet op uit was geweest.

…op….

Naar huis
Democratie betekent dat het volk regeert, maar dat is niet zo en het kan al evenmin, want het volk bestaat niet. Voor mij betekent stemmen vooral bijdragen aan de instandhouding van onze rechtsstaat, democratie zoals je wilt. Het systeem mag aan alle kanten rammelen, leiden tot de meest idiote besluiten en tot de verkiezing van allerlei halvegare volksvertegenwoordigers, maar geniet verre de voorkeur boven elk ander systeem. Vooral vanwege de onafhankelijke rechtspraak (al heeft de Raad van State een paar lelijke steken laten vallen) en bovenal vanwege juist die verkiezingen zelf, omdat je daarmee regeringen weg kunt sturen. Dat laatste vind ik een superieure verdienste van onze democratie.

….hameren!

Jagen en vissen in het Vondelpark
Over halvegare volksvertegenwoordigers gesproken, dat doet me denken aan de tijd dat ik zelf kandidaat was bij verkiezingen. Dat was voor de studentenvereniging van de School voor de Journalistiek. Ik stelde me in de campagne op als een soort Hadjememaar, al was die nog net een tikkeltje serieuzer dan ik toen hij in 1921 in Amsterdam campagne voerde met als speerpunt vrij jagen en vissen in het Vondelpark. Ook wilde hij alle urinoirs slopen om er bomen voor in de plaats te zetten. De kiezers gingen niet voor het kontje maar wel voor het geintje en beloonden hem met twee raadszetels.

Cornelis de Gelder alias Hadjememaar had een programma.

Onze lol
Ik had geen enkel programmapunt en plakte het schoolgebouw vol A4-tjes met leuzen. Ik bedacht ze samen met mijn vriend Dirk in een Utrechts café, waarbij we onze lol niet op konden. Enkele herinner ik me nog.

Mies Bouman
De campagne had succes, want opnieuw ging de kiezer ging niet voor de inhoud. Ik werd royaal gekozen en voegde me netjes in het verder serieuze zeskoppige bestuur. Uit hoofde van mijn zo verkregen waardigheid dineerde ik met Mies Bouman en Henri Knap in Hotel des Pays Bas, omdat deze toenmalige beroemdheden op onze uitnodiging een voordracht kwamen geven. Vooral van Mies Bouman was ik erg onder de indruk. Het was leuk, maar na een jaar vond ik het welletjes en stelde me niet herkiesbaar.

Nek uitsteken
Sindsdien ben ik blij dat ik het besturen mag uitbesteden en dankbaar jegens degenen die voor mij hun nek uitsteken in gemeenteraden, provinciale staten en de Tweede Kamer. Deze mensen worden bedolven onder leeswerk, vergaderen zich een slag in de rondte en moeten zich daarnaast ook nog begeven onder volk en achterban. Als dank ontvangen ze de hoon van het publiek, dat hen beticht van zakkenvullerij. Zonder hen zou de democratie niet bestaan. Daar kan ik niet genoeg op hameren.

Diurnarius Inside
Statiefoto van het bestuur van de studentenvereniging Diurnarius, 1967. Maria Hendriks woonde samen met Max Pam op de Oudegracht. Toen we daar een keer vergaderden vroeg Pam of iemand een potje met hem wilde schaken. We keken wel uit, hij was te goed. Maria ging later naar de Volkskrant. Naast haar voorzitter Jos Janssen, die bij Shell ging werken. Ik ontmoette hem later weer toen ik journalist was in Assen, waar hij was gedetacheerd bij de NAM. De man met de bril is Leo Leunissen, die zich tegenwoordig in Pieterburen met zijn vrouw toelegt op het fokken van chowchows in hun kennel Het Bossche Front. Zittend rechts Piet Hein Hoebens, die naar de Telegraaf ging en jong overleed. Achter het stuur Ton van der Werff, een afgehaakte priester die ik later als collega trof bij het Nieuwsblad van het Noorden. Ook hij is niet meer onder ons. Raad zelf maar wie die vent met de sigaret is.

2 reacties

    • Menno Samplonius op 18 februari 2022 om 17:05
    • Reageer

    Zo te zien op de foto aardig wat bijeen gesprokkelde zelfingenomen vinkjes, beste Zijzee. IK HOOR PRAAT, die eigen slogan had je destijds ook kunnen gebruiken bij de bestuursverkiezing van de studentenvereniging. Ik hoop dat de fokker van chowchows (Chinese hond met blauwe tong die bijt voordat hij blaft) exemplaren fokt die minder vals zijn dan het kreng dat ik jaren geleden tegen het lijf liep in het bos. Dat exemplaar stormde op een echtpaar af dat twee puppy’s uitliet. Het greep er eentje, schudde hem flink heen en weer, waarna het arme beestje het loodje legde. Daarna kon net worden voorkomen dat hij ook het andere kleine schatje te grazen nam. Chinese honden houden niet van democratie.

    • Dirk Dragstra op 18 februari 2022 om 11:14
    • Reageer

    Maar de beste leus was misschien toch: HET IS KERSEN ETEN MET BERGSTRA

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.